ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΓΡΑΜΜΑ...

     Μια που τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να μπω μέσα στη ζωή σου, να γίνω κομμάτι της καθημερινό και αναπόσπαστο, αφού βλέπω πως σού είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από τα κοινωνικά στεγανά και προτιμάς να ζεις ακολουθώντας φθαρμένες φράσεις και αρχές που σου αλυσωδένουν την ψυχή, που στη ματώνουν..., πρέπει λοιπόν να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου για την αφροσύνη των συναισθημάτων μου και των προσδοκιών μου, επουλώνοντας
(?), ίσως, έτσι, τις πληγές μου και καταπνίγοντας τα όνειρά μου...
     Στην προσπάθειά μου αυτή πιάνω τον εαυτό μου να έχει διχαστεί σε δύο άτομα. Το ένα, μια γυναίκα με καθαρό μυαλό και λογική, μια μηχανιστική γυναίκα, κάτοχος της ικανότητας για ταξινόμηση και καταμέτρηση, ξεκινά το έργο της με ζέση. Καθισμένη μπροστά στο αγαπημένο της, γεμάτο βιβλία, γραφείο, ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι "σκανδάλη", συγκεντρώνει τα αίτια και τις δικαιολογίες που χρειάζεται (για να θέσει ένα τέλος στα συναισθήματά της, σε αυτή την υπέροχη και δυνατή αγάπη που νιώθει για σένα), σε μια τακτική σειρά, σαν τενεκεδένια στρατιωτάκια, απ αυτά που παίζαμε παιδιά, παραταγμένα για εκτέλεση και τα ξαποστέλνει τελικά ένα-ένα με επιδέξεια ακρίβεια και λογική. Νοιώθοντας θρίαμβο γι' αυτή τη χειρουργική λογική της, σηκώνει με ανακούφιση το κεφάλι.
     Απέναντί της ο καθρέφτης! Το είδωλό της την κοιτάζει αμείλικτα, σκληρά... μπερδεύεται με το δικό σου είδωλο... Άλλωστε στη χειρουργική αυτή τακτική, στο εκτελεστικό απόσπασμα που στήθηκε και θέρισε τα στρατιωτάκια ήσουν και σύ ... Πρόσωπο... πρόσωπα... ωχρά, παγωμένα, ανέκφραστα. Κοιτάζει μέσα της και δε βρίσκει τίποτε. Μόνο το αίμα που κυλάει στις φλέβες της, φανερώνει πως συνεχίζει να ζει.
    Το άλλο άτομο, ο άλλος μου εαυτός, αυτόν που ξέρω , που θέλω, που αγαπώ και ζω καλά μέσα του, είναι κουφός και τυφλός σ' αυτή τη χειρουργική λογική. Μπορώ να αντιληφθώ την αφροσύνη των συναισθημάτων μου και των προσδοκιών μου, αλλά ως αφροσύνη μόνο δεν τα κατανοώ κι έτσι είμαι άτρωτη απέναντι σε κάθε λογικό επιχείρημα. Η λογική για μένα σπάει σαν τσόφλια αυγού πάνω στα τείχη ενός φρουρίου.
     Το ανθρώπινο πνεύμα είναι τόσο ανθεκτικό στη συστηματοποίηση, όσο και η ίδια η ανθρώπινη φύση. Επομένως, είναι, ίσως, ταιριαστό που ψάχνω στη φύση για τα παραδείγματα εκείνα, προκειμένου να καταδείξω τον τρόπο με τον οποίο αυτή η ίδια η φύση εξαφανίζει ό,τι παρακωλύει την ηγεμονία της. Θα έλεγε κανείς πως χρησιμοποιεί τη ροή της ίδιας της ζωτικής της ενέργειας, ένα πράγμα που αποκαλούμε "χρόνο".
     Καθώς περνούν τα χρόνια και οι τόποι αλλάζουν, επέρχεται η αδυσώπητη κατάρρευση και των πιο αμυντικών θέσεων μαζί με την ανακουφιστική ανάπτυξη πυκνής, καινούριας βλάστησης. Έτσι ακριβώς φτάνουν στο τέλος τους τα ξωκκλήσια και τα ξέφωτα που τόσο πολύ αγάπησα σε σένα!     Αλλά...αν εγκαταληφθώ, αν εγκαταλειφθούμε, αφήνοντας τον εαυτό μας να ακολουθήσει μια τέτοια μοίρα, τι θα απομείνει στην καρδιά μας? Μια ερημιά που θα αντιστέκεται στην κατοίκηση. Μια ερημιά, σαν τους αγριότοπους που αντίκρυζαν οι ληστές όταν κοίταζαν τα βουνά που στρίμωχναν τα σύνορα του όμορφου χωριού τους, που ήταν αναγκασμένοι να ζουν μακριά του.
     Αυτή είναι η μοίρα μας λοιπόν? Να επιτρέψουμε στο φροντισμένο κήπο της καρδιάς μας να ζει μεσα  στον αδάμαστο αγριότοπο της ερημιάς?
     Όχι δε θα υποκύψω στον απόλυτο κυνισμό της χειρουργικής λογικής ακρίβειας, αφήνοντας κοινωνικά δεσμά και συμβάσεις να υψωθούν γύρω μου, ρίχνοντάς με στα σκοτεινά βάραθρα της θλίψης.
    Οι σκέψεις μας , τα συναισθήματά μας, μάς κρατούν ζωντανούς όταν δεν τα θάβουμε, έστω και αν το τίμημα είναι η μοναξιά, αλλά όχι η απόλυτη και απάνθρωπη ερημιά.

Αφιερωμένο στην Α... και στον Β... (τι σύμπτωση τα αρχικά τους συνεχόμενα στο αλφάβητο...) και σε όλους εσάς που βρήκατε τα ξωκκλήσια σας, αλλά δεν τολμάτε να περάσετε το γεφυράκι που σας χωρίζει απ αυτά...