ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΓΗ

Παράξενη αυτή η γη...
κι η ζωή... όνειρο ή εφιάλτης;

Ό,τι καλό, ό,τι ωραίο
το χάνω πριν προλάβω να το φτάσω...


Και ζω τώρα
στην παράξενη αυτή γη
τη γεμάτη θηρία και δαίμονες
σταχομαζεύοντας...
τα καλά;
τα ωραία;
τα άσχημα;

Παράξενη αυτή η γη...
με κάνει να σκέφτομαι πως...
η ζωή μου μέχρι τώρα δεν ήταν
παρά μάλλον θάνατος
οι μέρες μου βαριά καταχνιά
τα χρόνια μου φριχτός εφιάλτης
οι χαρές μου απανωτές αμαρτίες
τα νιάτα μου χίμαιρα
οι ευτυχισμένες μου στιγμές
ένας θησαυρός αλχημιστή
που γίνεται καπνός
προτού το καταλάβω.

Κατάφερα, ωστόσο, να είμαι πάντα ίδια!
Πάντα αυτή που ήθελα!
Ζωντανή!

είτε χαρούμενη είτε θλιμμένη
είτε αγαπημένη είτε μισητή
είτε ανεπιθύμητη είτε επιθυμητή
πάντα εγώ, ο εαυτός μου!
ζωντανή...
ανεπιθύμητη...

Ανεπιθύμητη
απ την πρώτη στιγμή
που ήρθα σ' αυτή την παράξενη γη
απ' την πρώτη ανάσα
απ' το πρώτο κλάμα
απ΄το πρώτο φως π' αντίκρυσα

Ανεπιθύμητη
αυτό δεν αλλάζει
είναι κατάρα
ούτε κι εγώ αλλάζω.


Είτε χαρούμενη είτε θλιμμένη
είτε μισητή είτε αγαπημένη
είτε σεβαστή είτε περιφρονημένη
είτε επιθυμητή είτε ανεπιθύμητη
θα ταξιδεύω ζωντανή
και θα κυλά στις φλέβες μου
ένα χαμόγελο!

Κι όταν θα φτάσω στο τέλος
κι αναρωτηθώ
τι μού 'μεινε από τούτο το μακρινό ταξείδι
μόνη μου θ' απαντήσω:

 Ένα πλατύ χαμόγελο για όλους!!!
και...
κούραση
αβάσταχτη κούραση για μένα...

Αμαλία Μπαλτατζή