"Υπήρξε μια εποχή στη ζωή μας που ήμαστε τόσο κοντά, ώστε τίποτε δεν έμοιαζε να εμποδίζει τη φιλία και τη συντροφικότητά μας και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μάς χώριζε. Την ώρα που ετοιμαζόσουν να το πατήσεις
εγώ σε ρώτησα: "Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθεις σε μένα?" Αμέσως εσύ σταμάτησες να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα, έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά και χείμαρροι και όλα όσα χωρίζουν και αποξενώνουν, ορθώθηκαν ανάμεσά μας, κι ακόμα κι αν θέλαμε να συναντηθούμε, δεν μπορούσαμε. Αλλά, όταν τώρα θυμάσαι εκείνο το μικρό γεφυράκι, χάνεις τα λόγια σου, ξεσπάς σε λυγμούς και απορείς"
(I. Yalom, " 'Οταν έκλαψε ο Νίτσε")
εγώ σε ρώτησα: "Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθεις σε μένα?" Αμέσως εσύ σταμάτησες να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα, έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά και χείμαρροι και όλα όσα χωρίζουν και αποξενώνουν, ορθώθηκαν ανάμεσά μας, κι ακόμα κι αν θέλαμε να συναντηθούμε, δεν μπορούσαμε. Αλλά, όταν τώρα θυμάσαι εκείνο το μικρό γεφυράκι, χάνεις τα λόγια σου, ξεσπάς σε λυγμούς και απορείς"
(I. Yalom, " 'Οταν έκλαψε ο Νίτσε")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου