ΠΕΡΙΜΕΝΩ...

Πότε θα ΄ρθείς
λυτρωτικέ θάνατε
να με ταξιδέψεις μακριά,
μακριά...
μακριά απ την ασχήμια αυτής της νεκρής πόλης
της ζωής μου...

Πότε, επιτέλους, θα με αγαπήσεις
Πότε, επιτέλους,
θα με κλείσεις στην αγκαλιά σου
και θα μού χαρίσεις τον κόσμο,
τον κόσμο σου,
τον ήρεμο κόσμο των νεκρών,
το διάφανο και καθαρό κόσμο των λησμονημένων...

Α! πόσο τον ζηλεύω αυτόν τον κόσμο!
Ήσυχος, ήρεμος, γαλήνιος

Σε περιμένω υπομονετικά
ζυγώνεις κάποιες φορές
μα τελικά μού γυρνάς την πλάτη
και μ' αφήνεις να υποφέρω
σ' ένα κόσμο πραγματικά ανυπόφορο
σκληρό κι απόμακρο...

Ως πότε?
Περιμένω...

Κάλη , 9/5/2009