MONH...

Μόνη...
πάντα μόνη
συντροφιά με τις σκέψεις σου
προσπαθείς να διατηρείς
την αυτοκυριαρχία σου

αλλά όλες οι ώρες
του αυτοελέγχου
και της ψεύτικης ευθυμίας
καταρρέουν
από την πλημμυρίδα της απελπισίας.

Θρηνείς...
η κόλαση
είναι λιγότερο ζοφερή
λιγότερο αφιλόξενη
απ' τον "παράδεισο" της ζωής σου.

Ζωή...
μια γριά στρίγγλα
που βράζει συνέχεια στο ζουμί της
μια οχιά γεμάτη δηλητήριο
έτοιμη να σε δαγκώσει.

Δάκρυα...
τα μάτια σου
τσούζουν απ τα δάκρυα
δάκρυα θυμού κι απελπισίας
που ξεφωνίζουν "γιατί?"
γιατί να μην έχεις
αυτή την ελάχιστα πολυτέλεια
να ζεις μια χαρούμενη
γεμάτη αγάπη κι ευτυχία ζωή...?

Μόνη...
μέσα στη νύχτα
ανηφορίζεις στο βουνό
αγναντεύεις τη θάλασσα
αφουγκράζεσαι τους νεκρούς
τους 121 ηλιοαδικοχαμένους νεκρούς*
και η ψυχή σου γλυστρά
μες στο κλειδωμένο ξωκκλήσι
με τις σκουρόχρωμες εικόνες
και το παρήγορο άρωμα
του λιωμένου κεριού

Κάλη, 1/3/2018


*οι νεκροί της αεροπορικής τραγωδίας του "Ήλιος" στο βουνό του Γραμματικού, δίπλα στο ξωκκλήσι της Παναγίας